Wywiad z Agnieszką - część trzecia i ostatnia

Dziś zapraszam na ostatnią część wywiadu z moją żoną. Wśród poruszanych tematów będą między innymi inspiracje, zainteresowania i poglądy. A także mnóstwo innych ciekawych szczegółów (po)życia.

Bezimienny oprawca: Dzieła męża jak już mówiłem są często przesiąknięte brutalnością czy erotyzmem. A jakim człowiekiem prywatnie jest Kazimierz Kyrcz? Jaki ma charakter? Czy fani jego dzieł byliby zdziwieni jego usposobieniem?

Agnieszka Kyrcz: Gdybyśmy spojrzeli na niego przez pryzmat jego twórczości, zwłaszcza książek, widzimy faceta jak na jego zdjęciu z ostatniej legitymacji służbowej: łysy, straszny, spojrzenie spod zmrużonych powiek, bez cienia uśmiechu, czyli - bez kija nie podchodź! Twardziel, można by rzec… Na co dzień Kazik to osoba do rany przyłóż. Miły, uczynny, ludzki. Czasami nawet rzekłabym naiwny. Może dlatego taki wizerunek zewnętrzny reprezentuje, żeby odstraszyć ewentualne pijawki… Ludzie go lubią, ma dużo znajomych. Lubi spotkania z ludźmi, im więcej tym lepiej. Myślę, że dobrym słowem na określenie go jest stwierdzenie, że jest rodzinną istotą. Jeśli jej nie czuje, jest nieszczęśliwy. Musi czuć wspólnotę, zarówno z tymi, z którymi pisze, jak i z tymi, z którymi się spotyka. Jest pamiętliwy i często to powtarza. Ludzi spotkanych ocenia pozytywnie, ale jeśli ktoś go skrzywdzi, to ma przechlapane. Czasami wpływa na jego nastrój nawet pogoda, a czasami nic na niego nie może wpłynąć. Lubi spokój, bezruch, ale najlepiej w Człopie, gdzie się urodził.

Mąż jest policjantem. Jak udaje mu się łączyć zawód z pasją? Może czerpie stamtąd jakieś inspiracje?

Na szczęście dla nas, jest teraz w takim wydziale, który nie koliduje z życiem ani rodzinnym, ani z jego twórczością. Logistyka. Ale na początku nie było tak łatwo… Nie miał czasu nie tylko na pisanie, ale i na życie rodzinne. Co do inspiracji, to na pewno czerpie je również z pracy. Kiedyś to co robił bardzo go frustrowało, było strasznie stresujące. Spotykał takich ludzi, którzy robili straszne rzeczy, zrozumienie ich sposobu myślenia czasami było warunkiem rozwiązania sprawy. To również wpływa na charakter człowieka, zmienia go. Krzywda ludzka, niesprawiedliwość, niewyjaśniona brutalność. Prawdziwy horror na co dzień. Nie wszyscy pozostają po czymś takim normalni.

Czy wyobraża sobie Pani męża zajmującego się tylko pisaniem? Czy może odskocznia w postaci innego zawodu jest mu potrzebna?

Nie chciałabym, aby zajmował się wyłącznie pisaniem. Z prozaicznych względów również, bo nasz rynek wydawniczy to kpina. Nie będę rozwijała tego tematu, szkoda słów. Poza tym bałabym się, że pisząc non stop straciłby radość z tego co robi. Teraz to jego pasja, cieszy się, gdy coś opublikuje, cieszy się gdy wyjdzie coś nowego spod jego „pióra”. Świadomość, że nasza przyszłość - również materialna - uzależniona jest od tego, ile tekstu napisze w ciągu doby, czy to co napisze dobrze się sprzeda, mogłaby być frustrująca i niszcząca dla niego. On nie pisze w ten sposób. Pisanie jest przede wszystkim pasją, a cała późniejsza otoczka, szukanie dobrego wydawcy czy promocja, to już inna strona medalu, niekoniecznie ta przyjemna. Wydaje mi się, że kiedyś pisanie było dla niego ucieczką od świata, od ludzi którzy go krzywdzili. Myśl, że znajdzie się ktoś kto go zrozumie, była pocieszeniem. W miarę upływu czasu jego pisanie stało się jego życiem, oddychaniem, bez tego się dusi. Pisze, bo musi. Więc teraz praca jest odskocznią dla pisania.

Fani… Czy były jakieś sytuacje związane z fanami (może fankami)?

Fanek nie dopuszczam nawet na krok, poszły won! J A co do fanów… Cóż, lubi się nimi otaczać jak każdy twórca. Jego fanami są ludzie w różnym wieku. Na przykład jego ojciec chrzestny czyta wszystkie jego książki. Ulubiony kuzyn, Łukasz, ostatnio musiał szukać w sklepach internetowych, bo w księgarni nie było jego najnowszego zbioru opowiadań… Był czas, że nie wychodziliśmy nigdzie sami, każda impreza to było jakieś 15 do 20 osób, głównie znajomych. Potem zaczęli dołączać i fani. Widzę, że dla niego to jest podbudowujące, gdy opowiada mi, że ktoś napisał do niego maila, że mu się podoba jego twórczość. Wtedy ta osoba jest często zapraszana przez niego na spotkania autorskie, czy konwenty.

Rozmawiacie w domu o literaturze? Wymieniacie się poglądami? Następuje wymiana zdań?

Odkąd sięgam pamięcią w naszym związku dużą rolę odgrywała wymiana spostrzeżeń, zdań, uwag o tym co nas boli, cieszy czy inspiruje. Staramy się dużo rozmawiać ze sobą, także na temat literatury. Gdy podoba mi się jakaś książka, polecam mu ją, w obie strony to działa. Lubimy czytać. Ostatnio mój teść stwierdził, że zawyżam średnią krajową czytelnictwa w Polsce, gdy zobaczył że idę oddać do biblioteki osiem książek. Podobno przeciętny Polak czyta rocznie pięć.

Czyta Pani dzieła męża? Jeśli tak, to sprawia Pani to przyjemność, czy może to forma obowiązku?

Tak, czytam wszystko, co napisał. Jest to obowiązek, który na ogół sprawia mi przyjemność. Wyjątkowo zdarzały się opowiadania, które nie przemawiały do mnie w żaden sposób. Nigdy nie bałam mu się o tym powiedzieć, choć starałam się zrobić to w taki sposób, by go nie zranić.

Zdarzały się w domu jakieś wymiany zdań na temat jego dzieł? Może jakaś krytyka? Były jakieś kłótnie w małżeństwie z powodu zawodu męża?

Mój mąż jest dość uparty, bywało, że do niektórych moich argumentów czy pomysłów przekonywał się dopiero po burzliwej wymianie zdań, co psuło atmosferę wieczoru.

Kazimierz publikuje również utwory o zabarwieniu humorystycznym - fraszki, humoreski. Takie przestawienie się między różnymi klimatami łatwo mu przychodzi? Ma to jakieś przełożenie na jego charakter - dwa różne sposoby patrzenia na rzeczywistość? 

Czasami muszę zgodzić się z moim mężem, który w chwilach słabości twierdzi, że jest osobnikiem dwubiegunowym. (śmiech) Nie przeszkadza mi to jednak, przyzwyczaiłam się. Myślę, i mam ku temu podstawy, że jest to cecha rodzinna Kyrczów, która wraz z upływem czasu przybiera na sile. Mój teść po przeczytaniu „Leku na lęk” stwierdził, że ta książka bardzo do niego przemawia, bo jest tak pokręcona jak i on. Bez komentarza.

Mąż grywał w zespole muzycznym. Muzyka była ważnym elementem jego życia? Jak dzielił tę pasję z pisaniem?

Muzyka nadal jest ważnym elementem jego życia. Myślę, że choć słoń nadepnął mu na ucho, to w jego duszy cały czas rozbrzmiewa muzyka, zwłaszcza w wykonaniu The Cure i Garbage.

W celach biograficznych, a prosiłbym, aby Pani też się przedstawiła - imię, nazwisko, Pani zawód itd.

Nazywam się Agnieszka Kyrcz, z zawodu jestem technologiem żywności i chemii organicznej, pracuję jako sekretarz jednej z krakowskich szkół podstawowych, moją pasją jest literatura, interesuję się kulturą Dalekiego Wschodu i muzyką rockową. Tym, co w znacznej mierze mnie określa, jest – być może nadmierne – wyczulenie na społeczną niesprawiedliwość.